Obiekty osadnicze: kopia danych z Internetowego Atlasu Polski Niepodległej - portalu historyczno-kartograficznego, który prezentuje rekonstrukcję sieci osadniczej i podziałów administracyjnych ziem polskich na przełomie XIX i XX w. i w okresie międzywojennym.

• Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego
• Keywords
  • localities

Więcej informacji na stronie Internetowego Atlasu Polski Niepodległej

Do rekonstrukcji sieci osadniczej przed i po odzyskaniu niepodległości wybrano dwa podstawowe źródła o różnym charakterze. Dla pierwszego przekroju Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. F. Sulimierskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego (t. 1–15, Warszawa 1880–1902) (dalej: SGKP). W hasłach SGKP została opisana większość punktów osadniczych i innych obiektów geograficznych na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej i terenach przyległych. Ogólna liczba haseł znajdujących się w SGKP przekracza 218 tys., w tym haseł dotyczących miejscowości - ponad 166 tys.  Liczba haseł nie pokrywa się z liczbą miejscowości wymienionych w SGKP, gdyż niektóre mniejsze punkty osadnicze zostały omówione wewnątrz szerszych opracowań i nie posiadają osobnych opisów. SGKP nie tylko rejestruje znaczną część miejscowości, podając ich położenie geograficzne i administracyjne, ale również często dostarcza wiele dodatkowych informacji, o charakterze demograficznym, etnicznym, gospodarczym, kulturalnym, historycznym itd. Ten ogromny materiał zebrany w SGKP zasługuje na udostepnienie i wykorzystanie, mimo że nie jest jednorodny, był zbierany przez wiele lat, przez różnych autorów, z wykorzystaniem wielu źródeł, nie zawsze nam znanych i do końca wiarygodnych. Część danych była weryfikowana, poprawiana i uzupełniana jeszcze w trakcie edycji dzieła, inne czasem wymagały jeszcze korekty i weryfikacji w oparciu o dodatkowe materiały. Jednak pełne wykorzystanie informacji zgromadzonych w SGKP nie było możliwe bez odpowiednich narzędzi. Jednym z celów IAPN było stworzenie aplikacji, pozwalającej na swobodny dostęp do zasobów SGKP wraz informacją o rzeczywistym położeniu opisanych tam miejscowości na mapie.

Dla okresu drugiego wykorzystano mapy taktyczne Wojskowego Instytutu Geograficznego (dalej: WIG). Wojskowy Instytut Geograficzny został powołany do życia w 1919 r. (początkowo nazywał się Instytut Wojskowo-Geograficzny) w Warszawie w celu opracowania map dla armii i władz cywilnych. Początkowo WIG zajął się standaryzacją i aktualizacją map państw zaborczych (rosyjskich, niemieckich i austro-węgierskich). Do 1926 r. opracowano mapy dla 40% obszaru Polski. Od 1927 r. WIG rozpoczął prace nad nowymi mapami dla całego obszaru II RP. Do 1939 r. udało się opracować i wydać prawie wszystkie arkusze mapy taktycznej 1: 100 000 (480), pokrywające cały obszar kraju, w tym znaczna część map była najnowszej generacji, przygotowana w latach 1931–1939, czterokolorowa. Nowe mapy topograficzne opracowywane i wydawane przez WIG stały na wysokim poziomie technicznym, były cenione w całej Europie i masowo kopiowane. Dostarczają bogatego materiału informacyjnego, w tym także dotyczącego osadnictwa i onomastyki ziem polskich. Poszczególne arkusze były na bieżąco aktualizowane i w kolejnych edycjach pojawiały się na nich nowe informacje.